Deel 1 van Bolivia en een mini stukje Chili!

Lieve allemaal,

Na anderhalve week in Bolivia is het wel weer eens tijd voor een nieuw blog! We hebben genoeg gedaan om over te vertellen! Vanaf São Paulo vlogen we naar Santa Cruz, onze eerste bestemming in Bolivia. Deze stad is relatief nieuw en modern en dus niet echt representatief voor de rest van Bolivia. Aangezien we al gehoord hadden dat hier niet veel te beleven was, besloten we hier maar 1 nachtje te blijven. We hadden wel een goede nacht gekozen, want ’s avonds werd er een BBQ georganiseerd met super veel vlees, groente en ander lekker eten. Ook de self-service drankjes bar deed het goed bij ons :)

Onze volgende bestemming zou Sucre zijn. Aangezien de wegen tussen Santa Cruz en Sucre nogal onbegaanbaar zijn en een busrit dus 18 uur zou duren, besloten wij voor slechts een klein beetje meer geld de vlucht van 35 min te pakken. Vanuit het vliegtuig hadden we mooi uitzicht over het gebergte tussen deze twee steden en na een klein halfuurtje zagen we Sucre al liggen. Met de taxi gingen we naar ons hostel middenin het stadje. Ons hostel was een schattig huisje met een gezellige binnenplaats. Ook Sucre zelf vonden wij erg leuk! Veel gebouwen zijn wit, er is een grote markt waar je heerlijke sapjes kan drinken en veel straatverkoop. In deze culturele stad zagen wij ook de eerste typische Boliviaanse vrouwen: het zwarte haar in twee lange vlechten, een grote plooienrok en niet te vergeten een kleurrijke doek op de rug gebonden met boodschappen erin en soms zelfs een kind. De eerste dag in Sucre hebben wij het stadje verkend en op de tweede dag besloten wij wat avontuurlijks te doen. Sucre ligt in een vallei en hoe kan je deze beter ontdekken dan te paard?! Via een reisbureautje hadden wij onze paardentour geboekt. We werden opgehaald in een typische Boliviaanse auto, namelijk een die bijna uit elkaar valt en zonder een enkele meter die werkt. Onze gids was niet zo spraakzaam, maar dat konden wij ons enigszins wel voorstellen aangezien zijn hele mond vol zat met cocabladeren, iets wat heel veel Bolivianen doen. Eenmaal aangekomen op de boerderij, stonden onze paardjes al op ons te wachten. Na een snelle introductie ‘hoe bestuur ik een paard’ waren we klaar voor de tocht. In een rijtje achter onze gids aan gingen we op weg. Helaas was Marijns paard niet zo snel en had meer interesse in al het eten in de omgeving. Het eerste stuk ging best steil omhoog, maar daarna kwamen we al gauw op wat bredere paden met prachtige uitzichten over de vallei en de bergen eromheen. Het grootste deel van de tocht legden wij stapvoets af, maar soms, zonder enige aankondiging, besloot onze gids ineens in draf of zelfs galop te gaan. Aangezien Simone nog nooit op een paard had gezeten en Marijn al lang van haar les af is, was dit toch een beetje schrikken. Desalniettemin bleek Simone een geboren ruiter met wat tips van Marijns ritme: 1,2,1,2,1,2. Na een paar keer begonnen we de snelheid best leuk te vinden! De tocht duurde zo’n 4 uur en we hebben ontzettend genoten, wat een mooie omgeving! Eenmaal terug op de boerderij bracht onze gids ons weer terug naar het hostel. Dit keer mochten we in de laadbak van de truck zitten, lekker in de wind, zonder gordel en met een snelheid die niet te meten was, keerden we terug naar Sucre.

Aangezien Sucre niet zo groot is, zetten we onze reis de volgende dag voort naar Potosí. Onze eerste echte busrit! De busrit duurde 3 uur en we klommen een heel aantal meters omhoog de bergen in. Potosí is namelijk de hoogst gelegen stad ter wereld, 4300m. Ooit was dit een zeer welvarende stad die leefde van de opbrengst van het zilver uit de mijnen. Deze beroemde zilvermijnen zijn nog steeds volop in gebruik, maar helaas is de opbrengst teruggelopen. Het is mogelijk de mijnen te bezoeken en de mijnwerkers aan het werk te zien. Verder is de stad leuk om even rond te lopen, maar niet heel bijzonder. We besloten dan ook de mijntocht aan te gaan. Vanuit ons hostel werd deze tocht georganiseerd en met een groep van 9 backpackers gingen we naar de mijn. Maar eerst werden we volledig uitgerust met een beschermend pak, helm en niet te vergeten een lamp. Het is gebruikelijk om cadeautjes mee te nemen voor de mijnwerkers, zoals dynamiet, cocabladeren, bier en sapjes. Na dit te hebben ingeslagen, waren we klaar voor het avontuur. Onze gids vertelde ons wat over de mijnen en daarna was het tijd om door het kleine gat in de berg naar binnen te gaan. In sommige delen van de mijn was het ademhalen best lastig en onze gids had het tempo er goed in zitten. We waren nog geen 5 minuten in de mijn toen Marijn besloot dat ze het genoeg vond. Veel te eng en niks voor haar. Ze was niet de enige, meer mensen hielden het voor gezien en gingen buiten in het zonnetje wachten terwijl de rest de tocht voortzette. Simone ging wel door! Gebukt liepen we met ons uitgedunde groepje door de smalle gangen verder de mijn in. Het was goed oppassen, want de doorgangen waren soms nogal smal en glad. We deden deze tocht op zaterdag en er waren dus minder mijnwerkers dan normaal. Daarom vond onze gids het een goed idee om eens te laten zien hoe dynamiet wordt afgestoken. Niet helemaal legaal, maar wel heel vet. Samen met nog een Nederlands meisje was ik zo ver mogelijk naar achter gaan staan, omdat we het toch een beetje riskant vonden. Filmend met een camera en met onze vingers in de oren, wachtten we de klap af. Het duurde wat langer dan verwacht, maar het effect werd er niet minder op. De schok ging dwars door mijn lijf heen en ik was blij dat ik m’n handen voor mijn oren had! Gelukkig ging alles goed en zetten we onze tocht rustig voort. Voordat we de uitgang bereikten, gingen wij nog verder naar beneden. We daalden 45 meter af door een klein, smal, eng en glad gat. Ook hier besloten een paar mensen van de groep te stoppen. Na nog wat ronddwalen in de mijn en een paar werkers te hebben gezien en gesproken, was het tijd om weer de frisse buitenlucht op te zoeken!

Eenmaal terug in ons hostel ontmoetten wij 2 Nederlanders waar wij gezellig nog wat mee hebben gedronken op onze laatste avond in Potosí. De volgende dag pakten wij namelijk de bus naar Uyuni! Nog zo’n bestemming waar wij al heel lang naar uitkeken. Uyuni staat bekend om zijn immense zoutvlaktes. Het stadje zelf stelt niks voor en bestaat eigenlijk alleen uit hostels en tour operaters. Het is bijna onmogelijk om de zoutvlaktes zelfstandig te bezoeken, omdat je er snel verdwaald. Het wordt dan ook aangeraden om een tour te doen. Van meerdere Nederlanders die wij onderweg ontmoetten, hadden wij gehoord dat de 3-daagse tour van Uyuni naar San Pedro de Atacama (Chili) zeker de moeite waard is! Je bezoekt dan niet alleen de zoutvlaktes, maar ook vulkanen, gekleurde meren, geisers en hotsprings. Aangezien wij de tocht vanuit Uyuni begonnen, bezochten wij de eerste dag de zoutvlaktes. Het weer zat ons weer eens mee: veel blauwe lucht en lekkere zon! De zoutvlaktes zijn overweldigend: zout op de grond en waar je ook kijkt, je ziet alleen maar wit! Daarom is dit ook een uitstekende plek om gekke foto’s te maken. Dat hebben wij dan ook zeker gedaan! Het resultaat is te bewonderen in de foto’s bij dit blog :) Het was wonderbaarlijk hoe onze gids de weg wist te vinden aangezien je vanaf het midden van de zoutvlakten geen enkel oriëntatie punt aan de horizon hebt! De hele eerste dag van onze tocht hebben wij op de zoutvlaktes doorgebracht en ’s avonds sliepen wij bijpassend in het zouthotel. Dit hotel is volledig uit zout gemaakt en ook de grond, tafels en stoelen bestaan uit zout.

Op dag 2 van onze tour stond het eerste deel van de gekleurde meren en vulkanen op de planning. Met onze jeep gingen we dwars door de natuur en vele bergen. De ‘wegen’ waren niet veel meer dan rotsblokken, zand en soms een beetje gras. We waren heel blij dat we in een 4WD zaten!! Onze gids bleek een uitstekende driver. Hobbelend en schuddend reden we door het prachtige landschap en we stopten vaak genoeg om mooie foto’s te maken en te genieten van het uitzicht. Ook de plaatselijke fauna hebben wij bewonderd. In de gekleurde meren leven duizenden flamingo’s die we tot op enkele meters afstand konden bewonderen. Onderweg kwamen wij ook een beest tegen dat leek op een kruising tussen een konijn, hamster en eekhoorn. Heel apart om te zien, maar wel schattig! Aan het eind van de dag bereikten wij onze overnachtingsplek. De gids noemde dit een vluchtelingenverblijf aangezien het nogal primitief was. Geen stroom, geen verwarming, geen douche, maar gelukkig is een bed alles wat we nodig hadden! Lekker ouderwets brachten wij de avond door met kaartspelletjes met onze reisgroep en gingen wij op tijd naar bed, aangezien de wekker om 4:40uur ging!! Het plan was om zonsopgang te bekijken op 5000 meter hoogte. Helaas had moeder natuur iets anders voor ons in petto, namelijk heeel veeel sneeuw!!! De gidsen dachten dat de jeeps daar wel tegen opgewassen waren en vol goede moed vertrokken wij om half 6 in het pikkedonker en de kou naar boven. Na een halfuur was het al zo ver. De eerste jeep zat vast in de sneeuw.. Een uur lang hebben wij gewacht en ja wat doe je dan: een massaal sneeuwballengevecht houden!

Uiteindelijk besloten de gidsen dat het niet veilig was om de tocht voort te zetten en dus keerden wij terug naar ons vluchtelingenverblijf. Wij zaten in de enige jeep die als eindbestemming San Pedro de Atacama in Chili had, terwijl de rest terug zou keren naar Uyuni. De terugweg naar Uyuni was wel begaanbaar en onze gids stelde dus voor om ook terug te keren. Maar dat was zeker niet wat wij wilden! Evenals onze reisgenoten. Daarom besloot de gids contact op te nemen met het hoofdkantoor en gelukkig konden wij na een uur alsnog via een andere route de grens met Chili bereiken.

Eenmaal in ons hostel in Chili aangekomen, werd onze boeking ineens geweigerd. Voor we aan de tour begonnen, hadden wij ons bed al gereserveerd, maar dit bleek nutteloos. De eigenares van het hostel had een domme fout gemaakt en had onze reservering geannuleerd via de mail. Echter hadden wij geen internet middenin de bergen, dus wij wisten van niks. Gelukkig konden we in een vergelijkbaar hostel terecht en vanaf daar scheven wij nu dit blog. Gisteravond hebben wij de bus genomen naar Arica, een stad in het noorden van Chili aan de kust. Het was onze eerste nachtbus, maar het viel heel erg mee! Er stond zo'n 10 uur gepland voor deze reis, maar we komen zelfs een uur te vroeg aan. We blijven hier 2 nachtjes en zetten daarna onze reis voort naar La Paz terug in Bolivia om nog meer van dit mooie land te ontdekken!

Het Spaans hier gaat ons trouwens best redelijk af, we praten gewoon Portugees tegen iedereen en dat begrijpen ze meestal wel :)

Adios!
Marijn en Simone