Laatste deel Bolivia!

Lieve allemaal,

Ons korte bezoek aan Chili eindigde in de kustplaats Arica. Een leuke stad waar we 2 daagjes lekker rustig aan hebben gedaan en zelfs nog even naar het strand zijn geweest; helaas bestond dit strand uit grijs zand en was het water ijskoud!! Desalniettemin leven er hele coole beesten in dit water, namelijk zeeleeuwen! Deze enorme beesten houden heel erg veel van visjes eten en waren dan ook in grote getale aanwezig in de plaatselijke haven. Vanaf de rand konden we deze beesten van heel dichtbij bewonderen, als we zouden willen, konden we ze zelfs aanraken!

Na ons uitstapje naar Chili hebben we de bus gepakt terug naar Bolivia, want er restte nog één grote stad: de hoofdstad La Paz! De busrit duurde zo’n 8 uur en helaas konden we geen nachtbus nemen aangezien we de grens over moesten, maar al met al viel de hele busrit best mee. Eenmaal aangekomen in La Paz gingen we naar ons hostel en hebben we ’s avonds nog even door de stad gewandeld. La Paz is énorm en ligt letterlijk tussen en op de bergen, wat betekent dat er heel veel heuvels zijn. Aangezien La Paz redelijk hoog ligt, was het soms best vermoeiend om door de smalle en steile straatjes omhoog te klimmen. De volgende dag hebben we een flinke stadswandeling gemaakt en ook de nodige souvenirs gekocht. Sinds een klein jaar beschikt La Paz over een Teleferique, een kabelbaan die het laag gelegen centrum verbindt met de ‘El Alto’, het hoger gelegen deel van de stad. Natuurlijk konden wij dit tripje niet overslaan, voor een habbekrats kan je met het eitje omhoog en genieten van de prachtige uitzichten.

Vlakbij La Paz ligt de wereldberoemde Death Road, een 64 kilometer lange weg door de bergen rondom La Paz. Deze naam is te danken aan de vele vrachtwagenchauffeurs en fietsers die in de afgelopen jaren zijn verongelukt tijdens hun rit op deze weg. Ongeveer 26 voertuigen verdwijnen nog jaarlijks in de diepe ravijnen, en dat terwijl de weg nu steeds minder gebruikt wordt… We hadden een mountainbike tour geboekt en werden ’s ochtends vroeg opgehaald en reden vervolgens naar het startpunt dat op 4600 meter ligt! Gelukkig hadden we mooi weer en was het niet zo verschrikkelijk koud. Hele ingepakt in beschermende kleding en helm waren we klaar voor onze tocht. Het eerste van de tocht ging echter nog over een geasfalteerde weg en was voor ons als ervaren fietsers uit Nederland dus een fluitje van een cent! Dat gold echter niet voor iedereen uit onze groep… We waren nog niet eens op death road aangekomen en de eerste uit onze groep ging al vol onderuit! Op zich best begrijpelijk voor een niet zo ervaren fietser, aangezien de hele weg steil naar beneden ging en je dus veel snelheid had en vooral continu moest remmen! Na 1.5 uur afdalen kwamen we eindelijk aan bij het begin van de beruchte death road! Deze ‘weg’ zag er heel anders uit… alleen maar stenen, rotsen en gravel, die overgaan in hele steile en diepe afgronden! Op sommige plekken is de weg slechts 3.2 meter wijd en is het ravijn zo’n 600 meter diep! Aangezien de weg nog steeds gebruikt wordt, kregen we eerst wat informatie over wat te doen als er tegenliggers tegemoet komen. Als fietsers die naar beneden gaat heb je namelijk geen ‘voorrang’, wat betekent dat je aan de kant van het ravijn moet blijven en de tegemoetkomende voertuigen aan de binnenkant moet laten passeren! Best een eng idee en we hoopten dan ook zo min mogelijk tegenliggers tegen te komen onderweg! Met toch wel enigszins knikkende knieën begonnen we aan deze tocht waarbij we in totaal zo’n 3600 meter zouden afdalen over ongeveer 64 kilometer! Na een tijdje waren we goed gewend aan onze mountainbikes en nam de angst ook steeds verder af. Ondertussen werden er volop foto’s en filmpjes van ons gemaakt door de gidsen en we konden steeds meer genieten van alle prachtige uitzichten, hoewel we liever niet al te veel over de rand het ravijn in keken... Deze tocht was een onvergetelijke ervaring!

De volgende dag pakten we de bus naar Copacabana, een klein plaatjes aan het Titicacameer. Dit is het hoogst gelegen meer ter wereld en ligt op de grens van Bolivia en Peru. Dit rit hier naartoe zou volgens de planning slechts 3 uur duren, maar helaas had onze bus andere plannen. Nadat we eindelijk La Paz uit waren, dit duurde al eeuwen aangezien La Paz zó groot en druk is, dachten we dat we nu wel lekker door konden karren naar Copacabana. Maar helaas, het was ons niet gegund… De motor sloeg meerdere keren zomaar af en steeds moest de buschauffeur handmatig benzine de motor in pompen. Gelukkig kwamen we na enige tijd een benzinepomp tegen in the middle of nowhere en konden we tanken waarna het probleem was opgelost en de verdere rit voorspoedig verliep! Door deze vertraging hadden we nog slechts een halve dag in Copacabana, maar dit bleek genoeg aangezien het een heel klein stadje is!

In het Titicacameer liggen allemaal eilanden, sommige bewoond en andere niet. Isla del Sol, het eiland van de zon, is veruit het mooiste en bekendste eiland en de volgende dag besloten wij dan ook dit eiland te bezoeken en er een nachtje te gaan slapen. ’s Ochtends vroeg gingen we met een hele langzame boot richting dit eiland. Eenmaal aangekomen in de haven ben je nog niet in het daadwerkelijke stadje… dit ligt namelijk 200 meter hoger en is alleen te bereiken via een hele steile trap… Niet echt prettig aangezien wij met onze backpacks (die ondertussen héél erg zwaar zijn!) omhoog moesten. Gelukkig zijn er op dit eiland ook enkele hostels die halverwege de heuvel liggen, meer iets voor ons dus  Hoewel zelfs deze klim ons tot het uiterste dreef en na 5 meter omhoog lopen moesten we een pauze nemen, onze ademhaling en hartslag konden het niet aan op deze hoogte en we stonden te hijgen als een gek. Nadat we ons hostel bereikt hadden en weer op adem waren gekomen, stond ons nog de rest van de heuvel en het hele verdere eiland te wachten… Met slechts een kleine tas en veel minder gewicht besloten we de wandeltocht rondom het eiland aan te gaan. Het hele eiland is te bewandelen in 1 dag en de tocht is ongeveer 15 kilometer. Dit lijkt weinig, maar met alle heuvels en steile beklimmingen viel dit soms toch best tegen. We hadden tot dan toe nog weinig last gehad van de hoogte, maar hier merkten we pas echt dat ademhalen en inspanning leveren op deze hoogte best lastig is soms! Gelukkig was de wandelroute het allemaal waard, de uitzichten waren prachtig en het hele eiland heeft een leuke en rustieke sfeer! Geen voertuigen of verharde wegen, alles wordt te voet of per ezel gedaan! Het eiland heeft zelfs een strand en daar hebben we dan ook ’s middags even gelegen om lekker uit te rusten!

Na de boottocht terug naar Copacabana pakten we hiervandaan de bus naar Puno, onze eerste stop in Peru! Deze stad ligt ook aan het Titicacameer, maar dan aan de Peruaanse kant. We hebben ’s avonds onze goedkoopste 3-gangen menu ooit gegeten! Slechts 2,68 voor een heerlijk soepje, gevolgd door een lekker vleesje met aardappels en groenten en als toetje een welverdiend taartje! Ongelooflijk dat dit kan! Verder is Puno niet zo’n interessante stad en de volgende dag gingen wij dan ook verder naar Cusco! Opnieuw een lange busrit, maar Cusco is een stad die je zeker niet mag missen aangezien hiervandaan alle tours naar Machu Pichu gaan! We zijn gisteravond hier aangekomen en hebben vandaag met veel moeite een 5-daagse tour geboekt die ons door middel van mountainbiken, (véél) wandelen en ziplinen naar Machu Pichu zal brengen! We zijn erg benieuwd en hebben er heel veel zin in! Dinsdag zullen wij beginnen aan de tour en vrijdagochtend staat het bezoek aan Machu Pichu op de planning!

In ons volgende blog zullen we jullie alles vertellen over deze ervaring!

Liefs,

Simone en Marijn